21/07/2019

Praktisch – en soms niet

Dat het niet elke dag rozengeur en maneschijn is, wisten we op voorhand. De laatste 10 dagen hebben we dit ook ervaren.

Annie moest in de buurt van Geraardsbergen zijn, een kleine 30 km, te doen… Behalve als je gps het laat afweten, natuurlijk, dan ben je vertrokken voor misschien wel 10 bijkomende kilometers… En dan moest de terugweg nog komen, in de gutsende regen en zonder aangepaste regenkledij.

Ikzelf dan: enkele dagen geleden, onderweg met de kar, heb ik een foute inschatting gemaakt: ik dacht tussen de stoep en een bloemperk te kunnen passeren, met als gevolg: kar over kop en schade. Dom, dom!

Oproep

Een van de aangenamere zaken bij het fietsen: je komt andere fietsers tegen, je hebt de tijd om goeiendag te zeggen, of voor een glimlach van herkenning. Onlangs nog aan een rood licht, komt er naast ons een jonge man op een speedpedelec (een Strömer, voor de kenners). Ik bewonder zijn fiets, we wisselen enkele woorden, licht op groen en weg is hij. We komen zo moeders of vaders met bakfiets tegen, oudere mensen met hun even oude stalen ros, een familie met kinderen, enz. Telkens een contact, een klein moment.

Behalve… een ras apart blijkbaar, die ervaringen krijg ik niet met wielertoeristen. Voor welke reden ook zoeven ze voorbij met het hoofd tussen de schouders als ze alleen zijn, en met elkaar keuvelend als ze in groep zijn. Zelfs andere groepen wielertoeristen wordt geen blik gegund. Meer zelfs, een aantal van hen heeft het fietspad ontdekt, en passeren ons, gewone stervelingen, zonder waarschuwingen (of soms met een forse “hé”) voorbij. OK, zij zijn de Formule 1 van de fietsers en wij zijn maar 2pk-tjes.

Hun bedoeling is ook anders: voor ons is de fiets een aangename vervoermiddel, voor hen een middel voor sportprestaties. Hun fiets is uitgerust met elektronische apparatuur die hun inspanningen registreert. Door de aanwezigheid van dit duur stukje technologie hebben ze moeten besparen op andere accessoires, nl. een bel: verplichte uitrusting, maar kost stukken van mensen (sic) en verlaagt hun cx. Begrijpelijk dus dat ze dit stukje kleinood hebben laten liggen. Dus “hé!”, en wij maar telkens verschieten…

Een oproep naar jullie, wielertoeristen: sommigen noemen jullie “wielerterroristen”. Wel, beste mensen, daar is misschien wel een reden toe. Wat zouden jullie ervan denken om een bel te kopen en die te gebruiken? Een glimlach, een knikje kost ook niets. Begrip en aandacht voor andere weggebruikers zou helemaal perfect zijn. Ik zeg het maar…, het is maar een idee. Ik bied hierbij mijn excuses aan de wielertoeristen die het wel goed doen, want we mogen niet veralgemenen: er zijn overal goede en slechte, hé…