na een jaar…

Oké, ik weet wat jullie zullen zeggen: ik wist het wel, het was geen goed idee. Na één jaar zal het wel genoeg zijn geweest, zeker?

We hebben een auto gekocht. Voilà, het is eruit.

Een jaar lang hebben we het zonder gedaan, en ik had graag zo verder gedaan. Maar ik leef niet alleen. Voor Annie kon het niet meer, wegens fysieke klachten. Daar valt niets aan te doen, als de gezondheid meespeelt, moeten we buigen. En: ik mag mijn overtuigingen niet aan Annie opleggen. Ze was mee met het verhaal, hoor. Maar ze ondervond meer dan ikzelf de nadelen van de afwezigheid van een auto.

Voor mij betekent dit een nieuwe, grotere uitdaging: nu er een wagen voor de deur is, zou de verleiding om die te gebruiken groot kunnen worden. Alleen wil ik dat niet, ik wil verder doen zoals de laatste maanden:

"Ik heb geen auto". 

En, wees er zeker van, de verleiding is er. Kou, wind en regen, maar er moeten en er zouden inkopen gebeuren. Opeens is tijd weer een thema, geen tijd verliezen, hebben we hier wel tijd voor, zullen we er op tijd geraken? Zot, hé, hoe je perspectief verandert met een auto voor de deur. Was het maar anders.

De auto is er intussen al één maand, en het lukt mij perfect om de knop om te draaien. Het is zomer, natuurlijk, maar het weer is niet altijd top geweest. Ik wil, in weer en wind, ’s morgens en ’s avonds, mijn fiets gebruiken. Niet alleen uit principe. Welke omstandigheden er ook zijn, ik ben gelukkig op de fiets, ontspannen, mindful. Ik geniet van de weg. In de auto gaat het uitsluitend over het doel van de rit, de rest is tijdverlies. Op de fiets is elke seconde waardevol. Zo voel ik dat aan.

Als Annie en ik samen ergens naartoe moeten, met de auto, dan rijdt zij, ik ben passagier. Het was vroeger een moeilijke zaak, ik reed graag zelf. Nu heb ik geen moeite meer.

Ik ben een fietser.