Mijn generatie heeft veel bereikt en tegelijk veel kapot gemaakt. We hebben “welvaart” gebracht voor een aanzienlijke deel van de bevolking en tegelijk armoede in de hand gewerkt. We hebben op de korte termijn gegokt, onze ogen dichtgedaan voor wat ver van ons bed was.
Ik heb het gevoel dat we nu op een kantelpunt zijn, dat “welvaart” zodanig veel op “hebzucht” is beginnen lijken dat veel mensen zich vragen stellen. Er is polarisatie, met aan de ene kant de populisten en aan de andere kant de humanisten/ecologisten. Bij deze laatste waren er de jongen mensen die maandenlang op straat zijn gegaan voor een betere toekomst voor mens en natuur. Veel van mijn generatiegenoten vonden het maar niets, ik vond het wel de moeite om naar hen te luisteren.
Ik heb zelf mijn aandeel in de afbraak van het milieu. Ik heb wegwerpplastic gebruikt, heb het vliegtuig genomen, geconsumeerd,… Met mijn ecologische voetafdruk kan men een kasteel bouwen.
Nu probeer ik er zelf iets aan te doen, op mijn bescheiden, feilbare manier. En omdat alleen maar alleen is, wil ik hierover berichten. Daarmee kan een debat ontstaan, daarmee kunnen we elkaar helpen om na te denken over onze levenswijze.Het debat zal niet alleen over milieu gaan, maar ook over politiek, economie, sociaal leven,… Want mens en natuur, dat is alles. Als we echt een stap vooruit willen zetten, dan moet alles in vraag gesteld worden.
