Je kunt zeggen wat je wilt, de eindejaarsperiode is een kunstmatig gedoe, cadeautjes, wensen, feesten, veel eten en veel drinken. Ja, dat is het allemaal, en veel daarvan kan mij wel gestolen worden. Maar dan weer niet. Alles heeft een functie, een “raison d’être”. Laten we dus maar eventjes cynisme opzijzetten.
2019 – wat een jaar?
Het kan geen kwaad om toch eens achter je te kijken, een balans maken. Kan altijd van pas komen, was het maar om over te gaan tot de traditionele goede voornemens, je weet wel, die beloftes die je een tijdje later in de prullenmand stopt. Alsof een cijfer 2019, 2020, iets aan je leven, iets aan jezelf kan veranderen. Het is allemaal in ons kopke…
wat mij betreft
2019, dus. Op persoonlijk vlak is het een jaar met veel hoogtes en dieptes, degenen die dicht bij mij zijn weten waarover ik spreek. Ik onthoud de mooie momenten: mijn kleinkinderen Fran en Ellis. Soms bezorgdheid, soms vermoeidheid, maar vooral blijdschap, verwondering, veel veel liefde. Onbetaalbaar.
Geldt ook voor de rest van de familie. Mijn jongens, zus, broer, nichten en neven. Onze aller mama. Er zijn van die jaren waar familie echt iets betekent, dit was zo’n jaar.
En vrienden! Van die echte vrienden, weet je wel, die je ook zonder woorden bijstaan. Die gewoon aanvoelen wat er gaande is en er de juiste reactie aan koppelen. Het was een vriendenjaar, wat mij betreft. Met zelfs aan het einde een fijn weerzien met vrienden van weleer.
Het jaar van de fiets, natuurlijk, zomaar eventjes 2000 km tussen juni en december. In de zon, de regen, de wind. Met de warmte en de kou. Met of zonder aanhangkarretje. Een opsteker: altijd met plezier. En ondanks alles heb ik nog geen haat gekweekt voor de autorijders. Verschillende keren bijna van de baan gekegeld, verbale agressie moeten ondergaan, maar ook vaak getuige geweest van beleefdheid en begrip.
Urbi et Orbi
Wereldwijd hebben we veel keuzes, als we over het aflopend jaar denken: klimaat was het hele jaar vooraan in het nieuws, met protesten maar ook met de ene ramp na de andere, de ene record na de andere.
Trump, natuurlijk, en de vermaledijde Brexit, met ook het desolate zicht van kibbelende parlementariërs. En dat niet alleen in Groot-Brittannië, overal zijn volksvertegenwoordigers meermaals negatief in het nieuws gekomen. Juist nu dat veel mensen twijfels hebben over ons democratisch stelsel. Sociaal ongenoegen, ook, met de gele hesjes, die meer dan ooit de kloof benadrukken die ons uitéén haalt.
Kloof, dat is een woord dat hoog kan eindigen in de verkiezing van woord van het jaar. Tweespalt, polarisatie, synoniemen. Met veel afgrijzen heb ik vastgesteld dat de tendens van de afgelopen jaren in 2019 een (voorlopig?) summum bereikt. Nog nooit zag ik zo duidelijk het wij-zij gevoel, opgezweept door gewiekste populistische menners. Met als resultaat dat men beter weet waar mensen TEGEN zijn dan waarvoor ze VOOR zijn. Men kan zich afvragen wat die menners hieraan te winnen hebben, het antwoord lijkt vanzelfsprekend: geld en macht. Men ziet dat bij de Brexit, die duidelijk als bliksemafleider is gebruikt om echte problemen uit de weg te gaan. Men ziet dat ook bij de regeringsformatie in eigen land: sommigen hebben er baat bij om de boel te laten rotten, voor electorale of ideologische redenen. We zijn terug beland bij het links-rechts verhaal, al is dat ondertussen uitgehold omdat de typische linkse partijen het laten afweten. Ze hebben jarenlang het centrum opgezocht en hebben daardoor een groot stuk achterban en geloofwaardigheid verloren. En daar maken de (extreem) rechtse partijen handig gebruik van, om ze als de duivel af te schilderen. Wat aan de rechterkant ook heel goed werkt, is het gebruiken van zondebokken als uitleg voor alle problemen van de wereld: de transmigrant, de waal, de linkse ratten, het islam, de terroristen en ga zo maar door. Het is altijd wel iemand anders fout.
vrede in de wereld
Vandaar mijn oproep voor het jaar 2020. Ik wens voor iedereen, “wij” en “zij”, een aanval van “wij allemaal”. Inclusie als leitmotiv voor het hele jaar. Begrip voor de andere, een luisterend oor, mildheid in ons oordeel.
Het is de eindejaarsperiode, we mogen eens dromen.
Een gelukkig jaar 2020 aan iedereen!
Marc
