corona

Ja, ik weet het! Nog iemand die iets te zeggen heeft over corona… Alleen speur ik een groot verlangen bij mijn miljoenen lezers, om mijn prachtige inzichten te kennen en eindelijk te weten wat we wel en niet moeten geloven tussen de tweets van wetenschappers, columns van eindredacteuren en persconferenties van onze excellenties all over the world.

Het zijn rare tijden, paradoxale tijden. Een mix van verpozing en stress, van waarheden en leugens, isolatie en communicatie, leven en dood. Van plus en min.

Corona is fake news

Voilà, heb ik jullie aandacht, met deze titel?

Niet waar, natuurlijk, corona is very much alive. Maar toch waar, in de zin dat er nog nooit zo veel verkeerde informatie is verspreid als nu. Een enorm groot deel uit onwetendheid, weliswaar. Of, zoals ze dat noemen, voortschrijdend inzicht (je weet wel, genre: “eigenlijk is corona gewoon iets als een griepje”).

De vraag “hoe overleven we dit?” vind ik, voor mijzelf, irrelevant. Zolang ik niet ziek word natuurlijk, op mijn leeftijd weten we niet hoe dat zou aflopen. Er zijn ergere dingen in het leven, om een cliché te gebruiken. Er zijn mensen die, ook voor de corona, alleen waren, afscheid hebben moeten nemen van dierbaren, in hun kot zijn moeten blijven. Er zijn mensen die geen kot hebben, die geen dierbaren meer hebben. Er zijn mensen die niets meer te verliezen hebben, die niets meer hebben. Voor die mensen, kan ik mij inbeelden, is corona een non-event. Of wat dacht je?

En toch. De media spreken over niets anders meer, omdat we niets anders meer willen weten. Hoeveel doden, vandaag? Ah, toch wat minder dan gisteren, goed nieuws, neen?

Maar, om over iets anders te spreken, wanneer beginnen ze weer te voetballen? En te koersen? Kwestie van de prioriteiten te stellen.

Cynisch? Zelfs niet, gewoon zo menselijk! Er sterven mensen in overvolle ziekenhuizen, maar toch willen we weten wanneer de sport herbegint, wanneer we met zijn allen opnieuw naar het shopping center kunnen, en ook op café, alstublieft, of op restaurant, mens mens, wat hunker ik naar een goede tafel met vrienden! Oh, en een barbecue met de hele familie!

Verleden jaar was het simpel: wat eten we vanavond? Chineeske? of pizzeria? En een barbeq morgen? Bestel jij bij de Colruyt? Hebben we wel nog houtskool? Lijkt plotseling zo ver weg, niet?

En dan, weet je? Je wandelt op je gemak, minding your own business, kom je daar toch maar die goede oude Jozef tegen, zeker! Kom hier in mijn armen, knuffel, knuffel! Lang geleden, zeg! Wat, was dat gisteren? Ah, ook goed.

Vul zelf in wat voor jou een paar maanden geleden zo gewoon als wat was en nu niet meer kan:

• een french kiss met tante Rita
• een toerke met de auto, en plots ben je in Knokke
• crowdsurfen in TW
• een partijtje armworstelen op café met de maten
• een citytrip naar Amsterdam
• en die après-ski in Ischgl!
• …

(* schrap wat niet past)

Aantrekking-repulsie. We willen er alles over weten, we willen er niets van weten. “Ik kijk niet meer naar het 7uur-journaal”. Stiekem het laatste nieuws op vrtnu, dat wel, kwestie van te weten of die mondmaskers nu wel of niet nut hebben. (het juiste antwoord: ja, dus, maar toch niet helemaal. allez, het hangt ervan af).

Maar terug naar onze zaken: de grond zakt onder onze voeten, we wisten niet dat zoiets in onze korte tijd op deze aarde kon gebeuren. Niets bijzonders, in het licht van de geschiedenis. Wat, 100.000 doden, op 7 miljard? Peulschil, als je ’t mij vraagt. Maar, nu, in onze tijden, van technologie, oneindige groei, welvaart? Nee. En al die onnozelaars die ons verwittigden dat zoiets ging gebeuren, ja, ja, het zal wel zijn, maar, nu eventjes niet aub, ik heb te druk met consumeren, zie je dat niet?

Wat nu wereldschokkend lijkt, “het nieuwe normaal”, zal wellicht snel vervagen, binnenkort is het back to business. Waarom ik dit denk? Ik zie overal tekens. “Wat, lessen trekken? De economie weer in gang trekken, ja! Voor de rest, on verra bien!”.

Het lijkt bijna evident dat we opnieuw moeten investeren in de zachte sectoren: gezondheid, ouderenzorg, educatie, zorgverlening in het algemeen. Cultuur ook, waarom niet?

Raad eens? Eerst moeten we de volgende sectoren redden:

• de luchtvaartsector
• toerisme
• horeca
• de modesector
• de handel
• de overheidsfinanciën
• het pensioen van onze politici
• de export
• de import
• de binnenlandse consumptie
• de perenverkoop naar Rusland
• de chocoladeverkoop aan China
• …
• …

En dan, als er dan nog tijd en geld overblijft, zullen we in het Parlement eindeloos debatteren over 1% opslag voor de verpleegster, is dat goed? Je kunt dan niet zeggen dat we niets doen, hé? OK, we zullen geen regering hebben, dus zal een beslissing hierover niet voor overmorgen zijn, dat begrijp je wel. En oh ja, we zullen voor onze strategische reserve 100 miljoen FFP2-maskers uit China aankopen. (Want, de zorgsector, dat kost handenvol geld, weet je? En dat brengt niets op, dat is nog het ergste!). Door die aankoop moeten we wel besparen op het aantal ziekenhuisbedden, ah ja, ge kunt niet alles hebben, hé? Wat? En als het herbegint? Hoe pessimistisch kun je toch zijn, zwartkijker! Dat zullen we dan wel zien!

Dat zijn de tekens die zich opwerpen. In de media maken de wetenschappers en de zorgverleners stilaan opnieuw plaats voor de bedrijfsleiders, de liberale eminenties, “de man van de straat die wil gaan werken”.

De machine is niet te stoppen, lijkt het. De economische logica die we nu al veel decennia moeten slikken is zich opnieuw een plaats op de voorgrond aan het schuiven. Wedden dat onze vriend BDW weer meer van zich zal laten horen?

onsamenhangend geleuter - onsamenhangend geleuter, onsamenhangend geleuter, onsamenhangend geleuter - onsamenhangend geleuter - onsamenhangend geleuter, onsamenhangend geleuter, onsamenhangend geleuter