Ons stukje paradijs
Hoe wreed kan een mens zijn. Ik zou jullie sommige zaken moeten besparen, maar ik kan het niet laten. Daarom, eerst een waarschuwing:
Als u van oordeel bent dat de natuur “proper” moet gehouden worden, dat “onkruid” geen plaats heeft in je tuin, als je een bijna autistische reactie krijgt bij het zien van gras dat niet gemillimeterd is, dan zou het misschien best zijn om nu, meteen, te stoppen met lezen. Wat volgt zou je gezondheid kunnen schaden, vooral de schokkende beelden.
Voor alle andere mensen met een open geest. Ik ga niet herhalen wat ik in een vorige blog heb geschreven, gewoon dit: als je de natuur laat doen kun je soms verrast worden. In de slechte zin soms, maar meestal in de goede. EN je draagt bij tot het behouden van een diverse omgeving.
Die vorige blog over mijn tuin heeft trouwens redelijk wat negatieve reacties uitgelokt. Blijkbaar is het voor ons, Vlamingen, een gevoelig iets, dat tuintje. Er is een diepgewortelde hang naar orde en netheid. So be it.
En dus nu, de schokkende beelden:
Ik weet het, niet fraai, die slordige bloemen tussen het hoge gras. Een kakofonie, als het ware. Onkruid, dus. Afmaaien, die zooi, terug naar orde en netheid! Een perkje met bloemen uit het tuincentrum in de plaats, met ertussen geen sprietje gras, en mooi omzoomd met paaltjes, elk op een zelfde hoogte en afstand. De kleuren nauwkeurig uitgekozen.
Nieuwe definitie van onkruid:
bloemen en planten waar men geen fortuin aan uitgeeft in de tuincentra, en die ongecontroleerd op de meest onverwachte plaats opduiken.
Voor mij is dat een definitie van natuur.
We zijn het zo gewoon geworden dat alles maakbaar is, dat we alles verfoeien waar we zelf geen hand in hebben. Zo denken we echt dat we de natuur “mooi” moeten “maken”, lees dat de natuur in haar eigenheid lelijk is. Hybris in zijn puurste vorm.
Dus, een beetje dimmen, misschien. Wat zonder onze hulp ontstaat mag er ook zijn. Ik ben fan.
Ik zal zelfs meer zeggen: laten we die hagen wegdoen, ze zijn wreed en egoïstisch. Laten we die stukjes land delen, niet als eigenaars, maar eerder als boswachters: met een gevoel van verantwoordelijkheid tegenover de natuur en de gemeenschap. Het idee dat we land zouden kunnen bezitten is trouwens totaal verkeerd. Dit moet, op één of andere manier worden rechtgetrokken.
En oh ja ! bijna vergeten. De natuur een beetje meer zijn gang laten gaan heeft ook een groot voordeel: minder geluidshinder. In de week zijn het de tuiniersbedrijven die met hun zware machines ons stukje paradijs komen “onderhouden” (zoals een garagist doet met een auto), in het weekend zijn de hobbytuiniers aan de beurt. Ik heb dit van horen zeggen, maar, naar het schijnt, kunnen sommige vogels heel mooi zingen. Op een youtube-film gezien, maar ik weet niet of het niet getrukeerd was…
